SANAYSAY SA PANAHON NG MILITAR AT BAGONG LIPUNAN:
FILIPIN(A)
Kaya nga, madaling mawala ang mga bagay na pinababayaan
lamang, ang mga bagay na hindi masyadong pinagtutuunan ng pansin, yung mga
bagay na kampante ka na hindi mawawala.
Ganoon talaga -
lilipas ang lahat ng bagay sa mundong ito. Nasa sa atin na lang kung paano
haharapin ang katotohanang ito. Hindi lahat ng bagay papabor sa iyo, ngunit
puwede mong paboran ang sitwasyon.
Hindi nga lang sa
lahat ng pagkakataon.
Tulad na lamang
ng "aksidente" noong Martes ng gabi (Pebrero 25, 2014) sa isang mall
sa Binondo, Manila. Isang tatlong taong gulang na batang na nagngangalang
Charles Ivan Pascual ang nabawian ng buhay matapos makaladkad ng rubber hand
rail ng escalator at mahulog mula sa ikalawang palapag ng mall. Hindi gaanong
binabanggit sa balita ang pangalan ng mall at sa pagay ko'y wala akong
kadahilanang ilagay pa ito rito. Kung sa bagay, wala namang pagkukulang ang
naturang mall. Kasama ng bata ang ina at kapatid nang mangyari ang
"aksidente." Nabaling ang atensiyon ng ina sa isang pares ng sapatos
kaya't di namalayan na bumitaw na ang anak at naglaro mula sa escalator. Agad
namang isinugod ng pamahalaan ng mall sa Justice Jose Abad Santos General
Hospital ang bata at sinagot ang gastusin sa ospital pati na rin sa
pagpapalibing.
Gayunpaman, ayon
sa artikulo ni Ludy Bermudo sa Philstar noong Pebrero 27, 2014, naghain daw ng
reklamo ang magulang laban sa pamahalaan ng mall.
Nais kong itanong ...
Magreklamo na ano? Bakit? Masyadong mabilis ang takbo ng
escalator? Hindi nagbigay babala na delikado ang maglaro malapit dito? Sinagip
ba dapat ng mga tauhan ng mall ang bata? Alam kong masakit mawalan ng
anak. Ngunit hindi ko na alam kung ano ang pakiramdam ng mawalan ng isang bagay
o tao na napakahalaga sa buhay dahil sa kapabayaan. Nakakainis dahil hindi
maako ang pagkakamali. Napaka-dependent. Hanggang maaaring may ibang mananagot
sa sariling pagkakamali, hala siya. Sige.
Kapag hindi mo talaga alam ang mga bagay
na mahalaga sa iyo, mawawala ang lahat. Mas mahalaga ba ang sapatos kaysa sa
kapakanan ng tatlong anyos mong anak?
Malamang, "hindi" ang sagot. Sana "hindi" ang
sagot.
Tulad na lamang ng aral na iniwan ng sanaysay na
tinalakay sa klase, sa panahon ngayon mabilis tayong magpadala sa mga bagay na
pansamantala. Ang lakas ng dating ng mga ito sa atin. Kung sa Pateros, wala
nang gustong magtuloy ng pag-iitik dahil out of date na ito, ayaw kong isipin
na wala nang halaga ang buhay dahil may ibang bagay pa na mas pinahahalagahan.
Hindi naman katanggap-tanggap na sa mga kuwento na lang din mabubuhay ang
alaala ng mga inosenteng bata sa parehong paraan na sa kuwento nalang nabubuhay
ang alaala ng masiglang bayan ng Pateros.
Hindi ito "aksidente" tulad na
lang ng pagkawala ng ilog sa Pateros. Ngunit tulad din ng ilog ng Pateros,
hindi na maibabalik ang buhay ng bata.
At ang escalator, parang agos lang ng buhay. Kailangang
makasabay ka. At kung maaari, dapat may sasabay sa iyo, kundi, hahamakin
ka.
"Never lose sight of what is important."
Mapapagtanto mo lang na biyaya ang kung anong meron ka kapag nawala na ito sa
iyo.
Repleksyon:
Madaling tingnan ang tao at makabuo ng agarang paghatol ukol
sa kanila, sa kanilang kasalukuyan at kanilang pinagdadaanan, ngunit mamamangha
ka nang labis sa kirot at luha na kayang itago ng iisang ngiti. Wag manghusga,
matutong magbigay-galang, at kilalanin ang nararamdaman ng kapwa.
Comments
Post a Comment